Karasiewicz-Szczypiorski, Radosław(Instytut Archeologii Uniwersytet Warszawski, 2012)
Od 1997 roku wspólna ekspedycja Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego i Muzeum Chersonez Taurydzki odkrywa kolejne budowle związane z obecnością wojsk rzymskich na Krymie. Przebadano świątynię Jowisza Dolicheńskiego w Bałakławie-Kadykowce. Odsłonięto pozostałości dwóch wież obserwacyjnych położonych wzdłuż grzbietu Sapun-gora. Stanowiska te noszą w literaturze nazwy: Kazackaja i Kavkaz....
Kubrak, Oskar; Czapski, Maciej(Instytut Archeologii Uniwersytet Warszawski, 2016)
Fort w Gonio, starożytnym Apsaros lub Apsarus, znajduje się w południowo-
zachodniej części Adżarii, autonomicznej republiki w Gruzji.
Został on wzniesiony w strategicznym punkcie dla rzymskiego garnizonu
wojskowego. Blokował wąski pas nadmorskiej równiny pomiędzy
brzegiem Morza Czarnego (obecnie oddalonym o ok. 0,5 km) i ostatnimi
wzniesieniami Gór Pontyjskich (odległymi o ok. 0,3 km). Obok kasztelu
przebiegała jedyna dogodna droga prowadząca na północ do Sebastopolis
(współczesne Suchumi), a na południe do rzymskich prowincji w Azji
Mniejszej. Około 2 km na północ od Apsaros znajdował się położony
na tym szlaku bród przez rzekę Chorokhi. Taka lokalizacja wyróżniała
Apsaros jako jedną z najważniejszych rzymskich fortyfikacji na tym
terenie. Wchodziła ona w skład Limesu Pontyjskiego lub tzw. Granicy
Pontyjsko-Kaukaskiej.
Badania polsko-gruzińskiej ekspedycji archeologicznej w Gonio-Apsaros
odbyły się dzięki współpracy Instytutu Archeologii Uniwersytetu
Warszawskiego, Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW im.
Prof. Kazimierza Michałowskiego oraz Agencji Ochrony Dziedzictwa
Kulturowego Adżarii (Cultural Heritage Preservation Agency of Ajara)
a także Muzeum Gonio-Apsaros. Kierownikiem ze strony polskiej
jest dr Radosław Karasiewicz-Szczypiorski, ze strony gruzińskiej prof.
Shota Mamuladze. Badania wspiera biuro podróży Rainbow Tours S.A....
Abstract:
Digital imaging techniques have found wide usage for documenting archaeological work. On some occasions, the use of specialised techniques yields results that differ from traditional digital photography or videography. In this presentation I am presenting two techniques that appear to require an introduction for polish archaeologists. Reflective Transformation Imaging (RTI or PTM - Polynomial Texture Mapping) is very efficient for documenting and analysing carved and relief bearing monuments. PTM uses a series of images and transforms them into a single image file. This allows the researcher to record an object in different lighting conditions and use a computer to transform the light while viewing. This enables very precise documentation of the surface features of the heritage object that then facilitates further archaeological analysis. Another use of serial imagery is taking slow motion digital videos in experimental archaeological documentation. The technique allows archaeologists to observe and document dynamic phenomena that are difficult to observe with the naked eye.
Abstrakty ( hiszpański )
-
Las técnicas de toma de imágenes digitales han encontrado una amplia aplicación en la documentación del trabajo arqueológico. En algunas ocasiones el uso de las técnicas especializadas aporta resultados que difieren de los de la fotografía digital tradicional o la videografía. En el presente artículo se comentan dos técnicas que parecen requerir una introducción para los arqueólogos polacos. La técnica de Reflective Transformation Imaging (RTI, Imágenes de Transformación Reflectiva, o Polynomial Texture Mapping, PTM, Mapeamento de Textura Polinomial) es muy eficaz en la documentación y el análisis de los monumentos escultóricos o decorados con relieves. El PTM aprovecha una serie de imágenes y las transforma en un archivo de imagen único. Esto permite al investigador grabar un objeto en diferentes condiciones de luz y usar el ordenador para transformar la luz durante la visualización. De esta manera es posible conseguir una documentación muy precisa de las características de la superficie de los objetos de patrimonio cultural, lo cual facilita un análisis arqueológico posterior. Otro uso de la imaginería en serie consiste en aprovechar los vídeos digitales a cámara lenta en la documentación arqueológica digital. Dicha técnica permite a los arqueólogos observar y documentar los fenómenos dinámicos que son difíciles de observar a simple vista....
Gilewski, Michał(Pracowania Badań Historycznych i Archeologicznych Pomost, 2016)
In this paper, I discuss digital slow motion videography as a method of
recording rapidly occurring phenomena that are similar to past dynamic processes.
Slow motion videography has already seen use in documenting archaeological
experiments. In the past, this required expensive equipment and film. Only very
recently has this type of imaging become possible with consumer grade digital cameras
therefore allowing it to be utilized by archaeologists much more often, for example to
improve our understanding of stone tool making gestures. Until recently, slow motion
recordings were primarily used to demonstrate or facilitate an adequate, reflective
perception of experiment. However, today, digital media enables more varied footage-
based research through multiple recordings, video enhancement and integration of
data into computer databases and sharing and learning networks....
Starski, Michał(Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2013)
W artykule scharakteryzowane zostały naczynia białoszare wyróżnione podczas badań archeologicznych prowadzonych w Pucku oraz w kilku innych miastach Pomorza Gdańskiego (ryc. 1–10). Ich analiza pozwoliła podjąć próbę identyfikacji jednego z nurtów późnośredniowiecznej wytwórczości garncarskiej, a w szczególności jego rodzimego bądź obcego pochodzenia na omawianym obszarze.
Ze względu na małą liczbę publikacji, w których podjęto wątek występowania naczyń białoszarych za punkt wyjścia do rozważań określonych w tytule obrano naczynia ceramiczne pozyskane podczas badań archeologicznych w Pucku. Wśród ponad 6500 późnośredniowiecznych wyrobów garncarskich zidentyfikowano 278 takich egzemplarzy, głównie garnków (93,2%), nieliczne misy (5,8%), pokrywki oraz dzban (ryc. 3), które datowano od połowy XV do 1. połowy XVI wieku. U schyłku późnego średniowiecza stanowiły one prawie 10% ogółu używanych w Pucku naczyń ceramicznych (ryc. 2). Określono je jako białoszare ze względu na białą, kremową lub jasnoszarą barwę powierzchni, a użyty w odniesieniu do nich nowy termin wynikał z konieczności odróżnienia od ceramiki białej wykonanej z gliny kaolinitowej znanej z terenu Kielecczyzny i Małopolski. Do wyrobu naczyń białoszarych użyto bowiem specyficznych glin żelazistych odznaczających się niewielką zawartością tlenków żelaza, wynoszącą około 2,9% (ryc. 5, tab. 1). Na tle pozostałych wyrobów garncarskich z Pucka odznaczały się one zastosowanym surowcem, zdobieniem – w postaci malatury umieszczonej w górnej części brzuśca – nieco inaczej ukształtowanymi wylewami (ryc. 4:10) oraz wypałem w atmosferze redukcyjnej, jednak bez siwieni, a czyli odymiania w końcowej fazie wypalania. Powyższe argumenty dały podstawy do przypuszczania, że za cechami tymi stoi inna niż lokalna, tradycja garncarska. Uznano zatem, że naczynia białoszare z Pucka to wyroby sprowadzane spoza omawianego ośrodka.
Zagadnienie identyfikacji miejsc ich pochodzenia nie prezentuje się jednak jednoznacznie na tle dostępnej bazy źródłowej z Pomorza Gdańskiego i spoza niego. Utrudnia to także różna terminologia stosowana do określenia tych wyrobów. Na podstawie dostępnych informacji można jednak stwierdzić, że podobne naczynia pojawiają się wśród znalezisk w miastach – Gdańsku, Chojnicach, Człuchowie i Tucholi oraz na zamkach w Człuchowie i Osieku (ryc. 9, 10). We wszystkich przypadkach ich udział wynosi podobnie jak w Pucku do kilku procent. Generalnie wyroby te są podobne do puckich w ocenie makroskopowej i w zakresie kształtów wylewów. W pozostałych miastach pomorskich, tj. Lęborku, Bytowie i Skarszewach, nie stwierdzono naczyń białoszarych czy w ogóle białych. W odniesieniu do kolejnych miejscowości – Świecia, Nowego, Gniewu, Tczewa, Starogardu Gdańskiego, Helu i Debrzna – nie odnotowano ich w publikacjach lub brakuje do prowadzonych tam badań jakiejkolwiek literatury. Opierając się na tych jedynie cząstkowych danych można wstępnie stwierdzić, że wyroby białoszare są obce w miastach Pomorza Gdańskiego. Nie można jednak w obecnej chwili jednoznacznie ustalić, że mamy do czynienia z importami spoza tego regionu, czy też z innego nierozpoznanego dotychczas lokalnego ośrodka garncarskiego.
Produkcja naczyń białych potwierdzona jest natomiast poza Pomorzem Gdańskim. Na warsztaty garncarskie z podobnymi wyrobami natrafiono na terenie Bydgoszczy i Płocka. Pojedyncze naczynia z Bydgoszczy są w ocenie makroskopowej podobne do puckich. Jeśli chodzi o wyroby białe, bardzo licznie wyrabiane w Płocku, to są one w znacznej części inne niż egzemplarze puckie. Budzą skojarzenia także z wyrobami małopolskimi znanymi z licznych miasteczek jak choćby z Chęcin, Łagowa, Iłży, Solca nad Wisłą. Można zatem zakładać, że u schyłku późnego średniowiecza naczynia białoszare były obce na Pomorzu Gdańskim. Liczyć się także należy z występowaniem na jego obszarze naczyń białych i białoszarych, czyli przynajmniej dwóch odrębnych nurtów produkcji reprezentowanych przez podobne w barwie wyroby garncarskie. Na podstawie obecnego stanu wiedzy o tych naczyniach nie można jednak wskazać konkretnego miejsca ich produkcji. Dostępne dane wskazują, że docierały z południa, z ziem Królestwa Polskiego. Powody pojawienia się tych naczyń na Pomorzu Gdańskim w 2. połowie XV wieku są najpewniej związane z rozwojem kontaktów handlowych wzdłuż szlaku wiślanego, coraz intensywniejszych po wojnie trzynastoletniej i z dostarczaniem wyrobów rzemieślniczych głównie do Gdańska. Naczynia białoszare stanowią zatem obcy nurt wobec miejscowej wytwórczości, ale objęty handlem regionalnym lub ponadregionalnym, a więc rodzimy w kulturze materialnej ziem polskich u schyłku późnego średniowiecza i w czasach wczesnonowożytnych. Niewątpliwie zatem ich identyfikacja powinna wiązać się z badaniami rozległego rynku wewnętrznego Królestwa Polskiego i późniejszej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Stanowi ona także perspektywiczny dla archeologii późnego średniowiecza i czasów nowożytnych przyczynek do rekonstrukcji lokalnych kontaktów handlowych i rynku zbytu na obszarze... This article characterizes white-grey vessels singled out during archaeological exploration of the sites at Puck and in certain other towns of the Gdańsk Pomerania (figs. 1, 10). Their analysis created an opportunity to identify one of the late-medieval trends in pottery handicrafts, and in particular, assessing whether it originated locally or was foreign to the being discussed territory.
Because of the limited number of publications devoted to occurrence of white-grey vessels, their identification started with findings at the Puck sites. Of the overall 6500 pottery findings, a group of 278 vessels was singled out, primarily pots (93.2%), few bowls (5.8%), lids and a pitcher (fig. 3), dated from mid-15th to first half of 16th centuries. Towards end of the Middle Ages, these constituted nearly 10% of all ceramic vessels used in Puck (fig. 2). These were defined as white-grey due to their white, creamy or light-grey surface color, and the newly defined term served to differentiate this group from findings made of white ceramics produced from kaolinite clay typical for Kielce and Lesser Poland. The white-grey vessels were instead made of specific ferruginous clays characterized by low iron oxide contents of approx. 2.9% (fig. 5, tab. 1). Such products distinctly differed in material used from other pottery findings in Puck, as well as in painted ornamentation in upper part of the belly, somewhat differently shaped outlets (fig. 4:10) and in firing under reducing atmosphere, but without graying or smoking in the final firing phase. Such arguments allowed to assume that pottery traditions other than local were responsible for such features and it was concluded that white-grey vessels found in Puck were imported into this medieval township.
Yet, available sources in Gdańsk Pomerania and elsewhere do not allow univocal assessing of places of pottery origins, what is additionally complicated by the different terminology applied to naming these products. Existing, published and unpublished, information does allow to state that similar vessels have been found in Gdańsk, Chojnice, Człuchów and Tuchola, and in the castles of Człuchów and Osiek (figs. 9, 10), and that their share in overall pottery findings remains at a level of up to several percent – similarly as in Puck. They resemble those found in Puck both as to macroscopic features and outlet shapes. However, no white-grey or generally white pottery findings were reported in other Pomerania townships, i.e. Lębork, Bytów and Skarszewy; and none were reported or no sources are available in respect to other Pomeranian municipalities e.g. Świecie, Nowe, Gniew, Tczew, Starogard Gdański, Hel and Debrzno. This fragmentary data allows drawing a preliminary conclusion that white-grey vessels are foreign to townships of Gdańsk Pomerania, but at this stage it is not possible to explicitly conclude whether such vessels were imported from outside the region, or originated from another, so far unidentified, local pottery center.
Production of white vessels has been confirmed outside the Gdańsk Pomerania, with pottery workshops containing similar products founds during explorations in Bydgoszcz and Płock. Individual vessels originating from Bydgoszcz are similar macroscopically to those found in Puck, but the white wares made in high volumes at Płock are generally different than those reported in Puck. The latter cay be associated also with products originating from Lesser Poland, reported in many local towns e.g. in Chęciny, Łagów, Iłża, Solec upon the Vistula. Therefore, we may assume that white-grey vessels were imported into Gdańsk Pomerania in late medieval times, with similar in color pottery products found in this area belonging to at least both production trends, i.e. the white and white-grey varieties. But the accumulated so far knowledge does not allow identifying concretely where were such vessels made. Available data point to their origins from the south, i.e. from the Kingdom of Poland, and their occurrence in the second half of the 15th century in Gdańsk Pomerania is surely due to development of trade along the Vistula River route intensifying after the Thirteen Year War and growing imports of handicraft production primarily into Gdańsk. Thus, the white-grey vessels signify a foreign trend opposing local production, originating from regional or supra-regional trade, being domestic for material culture of Polish territories at the turn of Middle Ages and early modern times. Hence, their identification should be undertaken in association with research into the vast domestic market of the Kingdom of Poland and subsequently the Polish-Lithuanian Commonwealth, opening to Late Medieval and modern times archaeology an opportunity to contribute meaningfully in reconstructing local trade contacts and sales markets throughout historical Polish territories....
Karasiewicz-Szczypiorski, Radosław; Savelâ, Oleg(Instytut Archeologii, Uniwersytet Warszawski, 2013)
Badania wspólnej ekspedycji Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Muzeum „Chersonez Taurydzki” w Sewastopolu są prowadzone w centrum Bałakławy od 2009 roku. Dzięki nim, a szczególnie wynikom wykopalisk sezonu 2012, udało się wydzielić cztery fazy chronologiczne oraz odtworzyć plan fragmentu fortu rzymskiego w dwóch ostatnich fazach jego użytkowania....