JavaScript is disabled for your browser. Some features of this site may not work without it.
Search
Showing 2 out of a total of 2 results for collection: Publikacje Wydawnictwa NERITON. (0.067 seconds)
Now showing items 1-2 of 2
-
(Wydawnictwo Neriton, 2009-04-20)We wstępie autor charakteryzuje region – wielokulturowy, mentalnie zakorzeniony w późnym średniowieczu. Za P. O. Kristellerem zauważa ścisły związek humanizmu z nowożytnym szkolnictwem, którego losy w Gdańsku, Elblągu i Toruniu czyni głównym tematem tekstu. Przypomina, że pruski humanizm kształtowała reformacja, w tym idee Johanna Sturma, postulującego pobożność opartą na retorycznym wykształceniu klasycznym. W pierwszej części tekstu badacz omawia dzieje humanistycznych gimnazjów w Prusach Królewskich. Początki humanizmu w regionie datuje na początek XVI w. i wiąże z pobytem Ślązaków Laurentiusa Corivusa i Hierunymusa Aurimontanusa. Humaniści w Prusach pochodzili przeważnie z Niemiec i tam się kształcili (głównie Wittemberga) w duchu reformacji jako „religijnego ruchu edukacyjnego”. Autor wskazuje elementy humanistyczne w nauczaniu w szkołach przykościelnych (mariacka w Gdańsku, staromiejska w Toruniu) i opisuje działalność pedagogiczną i literacką osób związanych z pruskimi gimnazjami humanistycznymi. Pierwsze, w Elblągu (1535), rozsławiły udramatyzowane deklamacje Gulielmusa Gnapheusa, po którego odejściu szkoła podupadła. Krytykuje to Johannes Placotomus, autor ciekawego programu nauczania, uwzględniającego liczne dzieła starożytne. Polemizowali z nim profesorowie gdańscy, pragnący większego uwzględnienia języka narodowego. Gimnazjum gdańskie (1558) gromadziło licznych humanistów: rektorów Johanna Hoppego i Heinricha Mollera, profesorów Achatiusa Cureus i Michalea Retella, autorów poezji i mów. W drugiej części tekstu autor skupia się na pismach poświęconych edukacji humanistycznej i wprowadzaniu ich postulatów w życie. Omawia statuty gimnazjów w Gdańsku (Andreas Franckengerger, 1568) i Toruniu (Matthias Breu, 1568), centrów sztuk wyzwolonych i protestantyzmu. Mimo odmiennego rozłożenia akcentów w obu tekstach już we wstępie łączą się luterańska pobożność z erudycją humanistyczną. W zalecanych lekturach znalazły się dzieła Lutra czy Melanchtona, Biblia w grece, łacinie i niemieckim oraz teksty antyczne. W Toruniu Polacy uczyli się niemieckiego, a Niemcy – polskiego. Następnie autor omawia dalsze dzieje obu szkół: gdańskiej, zreformowanej przez Jakoba Fabriciusa po upadku w czasie wojny z Batorym, oraz toruńskiej, uwikłanej w spory wyznaniowe i zreorganizowanej przez Heinricha Strobanda. Przy szkole działała oficyna Melchiora Neringa, tak jak gdańska drukarnia Rhodego propagująca idee humanistyczne. Profesorowie toruńscy opracowali trzytomową encyklopedię programów i podręczników szkolnych Institutio literata, opatrzoną erudycyjnymi przedmowami. Równie kunsztowne były mowy z okazji utworzenia w Toruniu gymnasium academicum (1594), którego program autor analizuje jako przykład pokrewny szkołom gdańskiej i elbląskiej. Ambitne założenia realizowali m.in. rektor Mattias Nizolius, Konrad Graser Starszy i Konrad Graser Młodszy. Jako ważny element funkcjonowania gimnazjów badacz wskazuje organizowanie publicznych dysput, deklamacji, przedstawień teatralnych, których przebieg i przykłady przedstawia. W zakończeniu autor wskazuje cechy i warunki rozwoju humanizmu w Prusach Królewskich, zależnych kulturowo od luterańskich Niemiec, a politycznie i ekonomicznie od Polski, reprezentowanej głównie przez protestantów. Uczono się polskiego, a szkołom patronowały elity miejskie, nie władcy, co odróżniało humanistyczną kulturę pruską od niemieckiej, z której wyrosła. Gimnazja kształciły twórców i odbiorców kultury – elitę miejską, a humanizm spajał ludzi różnych narodowości i wyznań....
In the introduction, the author characterises the analysed region – multicultural, mentally rooted in the late Middle Ages. After Paul Oskar Kristeller, he notes the close relationship between humanism and early modern education, whose fate in Gdańsk, Elbląg and Toruń is the main topic of the study. He reminds us that Prussian humanism was shaped by the Reformation, together with the ideas of Johann Sturm, who postulated piety based on classical rhetorical education. In the first part of the text, the author discusses the history of humanistic gymnasiums in Royal Prussia. He dates the beginnings of humanism in the region to the early sixteenth century and connects them with the presence of two Silesians, Laurentius Corvinus and Hieronymus Aurimontanus. Humanists in Prussia mostly came from Germany and were educated there (mainly Wittenberg) in the spirit of the Reformation in the form of "religious educational movement". The author points to the humanities in teaching in church schools (St Mary's school in Gdańsk, the Old Town School at Toruń) and describes the pedagogical and literary activities of people associated with Prussian humanistic gymnasiums. The first ones, at Elbląg (1535), made famous the dramatised declamations of Gulielmus Gnapheus; after he left the school, it declined. This was criticised by Johannes Placotomus, the author of an engaging curriculum that included numerous ancient works. Gdańsk professors argued with him, wanting a more significant contribution of the national language. The Gdańsk Gymnasium (1558) attracted many humanists: presidents Johann Hoppe and Heinrich Moller, professors Achatius Cureus and Michale Retell, authors of poetry and speeches. In the second part of his study, the author focuses on writings devoted to humanistic education and the implementation of their postulates. He discusses the statutes of gymnasiums in Gdańsk (Andreas Franckengerger, 1568) and Toruń (Matthias Breu, 1568), centres of liberal arts and Protestantism. Despite the different accents, Lutheran piety and humanistic erudition are combined in the introduction to both texts. The recommended reading included works of Luther and Melanchthon, the Bible in Greek, Latin and German, as well as ancient texts. In Toruń, Poles learned German and Germans learned Polish. Next, the author discusses the further history of both schools: Gdańsk Gymnasium, reformed by Jakob Fabricius after its fall during the war with King Stephen Báthory, and Toruń School, embroiled in religious disputes and reorganised by Heinrich Stroband. At the school, there was Melchior Nering's printing house operating, as did Rhode's Gdańsk printing house promoting humanistic ideas. The Toruń professors have developed a three-volume encyclopaedia of curricula and textbooks Institutio literata, supplied with erudite preface. Equally elaborate were the speeches on the occasion of the foundation of gymnasium academicum (1594) in Toruń, whose curriculum is analysed by Awianowicz as an example similar to that of schools at Gdańsk and Elbląg. Ambitious plans were implemented by, among others, president Matthias Nizolius, Konrad Graser Senior and Konrad Graser Junior. As an essential element of the functioning of gymnasiums, the researcher indicates the organisation of public disputes, declamations, and theatrical performances, the examples of which he presents. Toward the end, the author proposes the features and conditions of the development of humanism in Royal Prussia, culturally dependent on Lutheran Germany, and politically and economically on Poland, represented mainly by Protestants. The Polish language was taught, and schools were patronised by urban elites, not rulers, which distinguished the Prussian humanist culture from the German one from which it grew. The Royal Prussian Gymnasiums educated authors and recipients of culture – the urban elite; and humanism bonded people of various nationalities and denominations....
-
(Wydawnictwo Neriton, 2010)Wyrosła z tradycji dialogów Platona i traktatów Arystotelesa , a przede wszystkim z eklektycznych pism Cycerona, filozofia moralna wczesnej epoki nowożytnej od początku była ściśle związana z retoryką. W połowie XV w. nastąpiła jakościowa zmiana owej więzi, w czym decydująca rolę odegrało upowszechnienie się modelu edukacji opartego na studia humanitatis, najpierw w Italii, a na początku kolejnego stulecia w położonych na północ od Alp krajach Europy Zachodniej i Środkowej. Cyceron patronował nauczaniu etyki w szkołach protestanckich i jezuickich. Trwałym elementem szkolnictwa humanistycznego była-niezależnie od konfesji – zretoryzowana twórczość (najczęściej okolicznościowa) nauczycieli oraz uczniów, zachowana w formie tekstów rękopiśmiennych i drukowanych, które można podzielić na trzy podstawowe grupy: 1. mowy (np. pierwsza mowa rektora Kaspara Friesego z okazji utworzenia w Toruniu gymnasium academicum w 1594 r, mowa wygłoszona przez Franciscusa Tidicaeusa, profesora gimnazjum i lekarza miejskiego), 2. akcje oratorskie ( np. Controversia (lub Declamatio) de nobilitate słynnego mówcy Buonaccorsa (Bonagarsusa) da Montemagmo z Pistoi, Ad materiam politicam: quibus ad magnam fortunam perveniatur modis , 3. przedstawienia teatralne (np. sztuka wystawiona w Wilnie w 1696 r. Exilium Sapientis, Sapientis sublevatum in Dionysio Siciliae Tyranno, toruńskie przedstawienie z 1669 r. Ebrietas vivi sepultura, sive Zeno Constantinopolitanus imper[ator], wileńskie z 1678 r. Ebrietas purpurata in Phoca, Graecorum monarcha oraz wystawione w Krożach w 1678 r. Insepulta hominum sepultura in Zenone, Orientis imperatore, vino ebrio tumulato adumbrata. Obecność w przedstawionych wyżej wyborze ze szkolnych mów, akcji oratorskich i dramatów z wieków od XV do XVIII tematów roztrząsanych już przez humanistów piętnasto-i szesnastowiecznych (etyczny aspekt wykształcenia, relacje między pietas i erudito oraz między virtis i nobilitas) wraz z kultywowaniem antycznych form retorycznych (chreje, sentencje, etopeje, tezy) pozwala mówić o retoryce i etyce jako o obszarach wspólnych dla obu tradycji: protestanckiej i katolickiej oraz ściśle łączących Rzeczpospolitą z Europą Zachodnią. Autorzy szkolni doby baroku znacznie chętniej niż pisarze wczesnego renesansu sięgali zarówno po historię średniowieczną (głównie bizantyjską), jak też po dzieje najnowsze, ponadto częściej przywoływali bohaterów mniej jednoznacznych moralnie, próbując w ten sposób uatrakcyjnić tradycyjną etykę humanistyczną....
Bartosz Awianowicz, Humanistic Ethos in Speeches, Oratory Actions and School Drama in the Commonwealth of Late Renaissance and Baroque Periods The moral philosophy of the early modern era that grew out of the tradition of Plato's dialogues and Aristotle's treatises, and above all of Cicero's eclectic writings, was closely related to rhetoric from the very beginning. In the mid-fifteenth century, there was a qualitative change of this connection. It was mainly due to the popularisation of the education model based on studia humanitatis, first in Italy and, at the beginning of the next century, in the countries of Western and Central Europe north of the Alps. Cicero patronised the teaching of ethics in Protestant and Jesuit schools. A permanent element of the humanistic education was – irrespective of the religion – rhetorised (and usually occasional) works of teachers and students, preserved in the form of manuscripts and printed texts, which can be divided into three basic groups: (1) speech (e.g. the first speech of Rector Kaspar Friese on the occasion of the establishment in Toruń of the gymnasium academicum in 1594; a speech given by Franciscus Tidicaeus, a professor of the gymnasium and municipal physician); (2) oratorical actions (e.g. Controversia [or Declamatio] de nobilitate of the famous speaker Buonaccorso da Montemagno of Pistoia, Ad materiam politicam: quibus ad magnam fortunam perveniatur modis), (3) theatrical performances (e.g. a play staged in Vilnius in 1696, Exilium Sapientis, Sapientis sublevatum in Dionysio Siciliae Tyranno; Toruń play from 1669: Ebrietas vivi sepultura, sive Zeno Constantinopolitanus imper[ator]; Vilnius play from 1678: Ebrietas purpurata in Phoca, Graecorum monarcha; and that staged at Kroże [Kražiai] in 1678: Insepulta hominum sepultura in Zenone, Orientis imperatore, vino ebrio tumulato adumbrate). The presence in the above selection of school speeches, oratorical actions and dramas from the fifteenth to the eighteenth centuries discussed by fifteenth- and sixteenth-century humanists (ethical aspect of education, relations between pietas and erudito as well as between virtis and nobilitas) along with the cultivation of ancient rhetorical forms (chreiai, sentences, ethopoeiae, theses), makes it possible to speak of rhetoric and ethics as areas common to both traditions: Protestant and Catholic, and closely connecting the Commonwealth with Western Europe. School authors of the Baroque era much more willingly than the early Renaissance writers reached for both medieval (mainly Byzantine) history and recent history, and they more often referred to heroes less morally ambiguous, thus trying to make traditional humanistic ethics more attractive....
Now showing items 1-2 of 2